Πώς συγκρίνονται οι χρόνοι αναμονής μας;

Δεν έχουμε ακόμη δει τον πλήρη αντίκτυπο του Covid-19 στις λίστες αναμονής και τις φορές που οι ασθενείς θα πρέπει να περιμένουν για προαιρετική χειρουργική επέμβαση. Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει προκαλέσει προσωρινή εκκρεμότητα σε ορισμένους τομείς και για ορισμένες ειδικότητες, δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, καθώς εξακολουθούμε να εργαζόμαστε για την έξοδο από την πανδημία.

Μπορεί να είναι χρήσιμο να διευρύνουμε την προοπτική και να εξετάσουμε τις μακροπρόθεσμες τάσεις και το διεθνές πλαίσιο, καθώς και τις πολιτικές που έχουν υιοθετήσει διάφορες χώρες για τη διαχείριση των λιστών αναμονής.

Οι χρόνοι αναμονής ήταν μια μακροχρόνια ανησυχία σε πολλές χώρες, και ένα Έκθεση του ΟΟΣΑ δημοσιεύτηκε πρόσφατα για το θέμα. Εξετάζει τους χρόνους αναμονής σε 17 χώρες του ΟΟΣΑ, καθώς και την επίδραση μιας σειράς πολιτικών που εφαρμόστηκαν για την αντιμετώπιση του ζητήματος, χρησιμοποιώντας δεδομένα μέχρι και την περίοδο 2018-19. Μια δίκαιη σύγκριση Ένα ζήτημα κατά τη σύγκριση πολλών χωρών είναι ότι ο ορισμός, οι τρόποι μέτρησης, συλλογής, δομής και αναφοράς των δεδομένων ποικίλλει μεταξύ των χωρών, περιορίζοντας τη συγκρισιμότητα.

Οι χρόνοι αναμονής, για παράδειγμα, μπορούν να καταγραφούν από την παραπομπή του GP ή μετά από επίσκεψη ειδικού. Ορισμένα συστήματα υγείας θα μετρούν τον χρόνο αναμονής «εξωτερικών ασθενών», άλλα τον χρόνο αναμονής «εσωτερικών ασθενών», ενώ άλλα μετρούν τον πλήρη χρόνο αναμονής παραπομπής στη θεραπεία, όπως συμβαίνει στη Δανία, τη Νορβηγία και την Αγγλία.

Ενώ ο μέσος και ο διάμεσος χρόνος αναμονής, ο χρόνος αναμονής σε ορισμένα ποσοστά της κατανομής - και ο αριθμός ή το ποσοστό των ασθενών που περιμένουν περισσότερο από μια χρονική περίοδο κατωφλίου (π.χ. 3, 6 ή 12 μήνες) - είναι όλοι έγκυροι τρόποι μέτρησης της αναμονής φορές, η διάμεσος χρησιμοποιείται πιο συχνά για διεθνείς συγκρίσεις.

Ωστόσο, η κατανομή των χρόνων αναμονής είναι γενικά λοξή με ένα μικρό ποσοστό ασθενών να περιμένουν πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, πράγμα που σημαίνει ότι ο μέσος χρόνος αναμονής μπορεί να είναι σημαντικά μεγαλύτερος από τον διάμεσο. Πώς συγκρίνεται το Ηνωμένο Βασίλειο; Η μελέτη του ΟΟΣΑ δείχνει ότι οι χρόνοι αναμονής για εκλεκτική χειρουργική επέμβαση μπορεί να ποικίλλουν ευρέως μεταξύ των χωρών, με τους χρόνους αναμονής σχεδόν 10 φορές υψηλότερους σε ορισμένες χώρες από ό,τι σε άλλες.

Τα δεδομένα για τους χρόνους αναμονής είναι προς το παρόν διαθέσιμα μόνο για 17 χώρες του ΟΟΣΑ και για ορισμένες διαδικασίες. Κατά μέσο όρο σε αυτές τις χώρες, οι διάμεσοι χρόνοι αναμονής ήταν μικρότεροι για πιο μικρές χειρουργικές επεμβάσεις, όπως επεμβάσεις καταρράκτη (95 ημέρες το 2018) και μεγαλύτεροι για πιο σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις όπως αντικατάσταση ισχίου (110 ημέρες) και αρθροπλαστική γόνατος (140 ημέρες).

Ωστόσο, υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των χωρών. Συνολικά, οι χρόνοι αναμονής για εκλεκτική χειρουργική επέμβαση το 2018 ήταν οι χαμηλότεροι στη Δανία, την Ολλανδία, την Ιταλία και την Ουγγαρία, ενώ ήταν οι υψηλότεροι στην Εσθονία, την Πολωνία και τη Χιλή.

Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει τους μέσους χρόνους αναμονής για ορισμένες επιλεγμένες χώρες του ΟΟΣΑ με συγκρίσιμα δεδομένα για διαφορετικούς τύπους χειρουργικών επεμβάσεων.

Όπως δείχνει το γράφημα, οι διάμεσοι χρόνοι αναμονής για χειρουργική επέμβαση καταρράκτη στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν χαμηλότεροι από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, αλλά υψηλότεροι από ορισμένες άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Δανία και η Σουηδία το 2018. Πρέπει να σημειωθεί ότι δύο χώρες δεν εμφανίζονται σε αυτό το γράφημα , Εσθονία και Πολωνία, είχαν σημαντικά υψηλότερους χρόνους αναμονής σε 180 και 250 ημέρες αντίστοιχα.

Παρά το γεγονός ότι ο χρόνος αναμονής για εκλεκτική χειρουργική επέμβαση αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου, ο διάμεσος χρόνος αναμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο για αντικαταστάσεις ισχίου και γόνατος ήταν και πάλι χαμηλότερος από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ και κάτω από χώρες όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Πορτογαλία.

Στην Αυστραλία, η διάμεση αναμονή για αντικαταστάσεις γονάτων ήταν μία από τις υψηλότερες από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ σε 209 ημέρες, πάνω από 6 μήνες. Ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι υψηλός για αυτόν τον τύπο διαδικασίας και αναφέρθηκε από σχετικά λίγες χώρες με πολύ υψηλούς χρόνους αναμονής (δεν εμφανίζεται εδώ), όπως η Χιλή, η οποία έχει μέση αναμονή 840 ημερών και η Εσθονία με 460 ημέρες.

Σε όλες τις χώρες, οι ασθενείς που χρειάζονται πιο επείγουσες θεραπείες έχουν γενικά μικρότερη αναμονή από εκείνους των οποίων η κατάσταση της υγείας τους είναι λιγότερο πιθανό να επιδεινωθεί κατά την αναμονή. Επομένως, οι διάμεσοι χρόνοι αναμονής για χειρουργική επέμβαση στεφανιαίας παράκαμψης είναι γενικά μικρότεροι. Πώς έχουν αλλάξει οι χρόνοι αναμονής με την πάροδο του χρόνου; Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι, μετά από μια περίοδο σταθερότητας, οι χρόνοι αναμονής για εκλεκτική θεραπεία (που είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι) είχαν αρχίσει να αυξάνονται σε ορισμένες χώρες, ακόμη και πριν από την επιδημία του Covid-19.

Ωστόσο, οι αλλαγές στο διάμεσο χρόνο αναμονής σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία, αν και σημαντικές, ήταν σχετικά μικρές από διεθνή άποψη σε σύγκριση, για παράδειγμα, με την Εσθονία και την Πορτογαλία.

Πολλές χώρες έχουν εφαρμόσει πολιτικές που επικεντρώνονται στη μείωση του χρόνου αναμονής, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Η Δανία, η Αγγλία και η Φινλανδία κατάφεραν να μειώσουν τους χρόνους αναμονής για πολλές προαιρετικές υπηρεσίες υγείας και διατήρησαν αυτές τις μειώσεις σε παρατεταμένες περιόδους, και όπως φαίνεται στα διαγράμματα, η Πολωνία κατάφερε να μειώσει σημαντικά τους χρόνους αναμονής τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σημείωση: † Για την Ολλανδία, τα δεδομένα είναι ο μέσος όρος, επειδή η διάμεσος δεν είναι διαθέσιμη * Για τη Νορβηγία, οι χρόνοι αναμονής υπερεκτιμώνται λόγω του τρόπου υπολογισμού των χρόνων αναμονής. Πηγή: Στατιστικές Υγείας του ΟΟΣΑ Πώς αντιμετωπίζονται οι χρόνοι αναμονής σε διάφορες χώρες; Όταν προκύπτουν λίστες αναμονής, είναι γενικά το αποτέλεσμα μιας ανισορροπίας μεταξύ της ζήτησης και της προσφοράς υπηρεσιών υγείας. Οι σωστές πολιτικές που θα εφαρμοστούν θα είναι διαφορετικές σε κάθε χώρα και εξαρτώνται από το σύστημα υγείας, την οικονομική και πολιτική κατάσταση μεταξύ άλλων παραγόντων.

Οι μέγιστοι χρόνοι αναμονής έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές χώρες ως στόχος για τους παρόχους και σε ορισμένες περιπτώσεις ως εγγύηση για τους ασθενείς, αλλά δεν υπάρχει μέγιστος χρόνος αναμονής «ενιαίου μεγέθους».

Οι μόνιμες και συνεχείς αυξήσεις της προσφοράς είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την επίτευξη μόνιμων μειώσεων στους χρόνους αναμονής. Ωστόσο, οι βραχυπρόθεσμες παρεμβάσεις που χρησιμοποιούν περιστασιακά πρόσθετα πακέτα χρηματοδότησης εξυπηρετούν επίσης έναν σημαντικό σκοπό. Αντιμετωπίζοντας γρήγορα μια προσωρινή αύξηση της ζήτησης ή μια βραχυπρόθεσμη διακοπή της προσφοράς, οι λίστες αναμονής μπορούν να αποτραπούν από το να αυξηθούν σημαντικά και να προκαλέσουν εκκρεμότητα και να προκαλέσουν αυξημένους χρόνους αναμονής πιο κάτω ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Ακόμη και οι μόνιμες αυξήσεις της προσφοράς δεν αποτελούν εγγύηση επιτυχίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις η πρόσθετη προσφορά μπορεί να αντισταθμιστεί από την αύξηση της ζήτησης, μέσω της αύξησης των παραπομπών, των δοκιμών και των διαδικασιών. Για παράδειγμα, οι χρόνοι αναμονής για κάποια προαιρετική χειρουργική επέμβαση στον Καναδά και την Αυστραλία έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια παρά την πρόσθετη χρηματοδότηση και την αύξηση της δραστηριότητας.

Όπου υπάρχει σημαντική πλεονάζουσα ζήτηση, μερικές φορές στοχεύεται και η πλευρά της ζήτησης προκειμένου να μειωθούν οι χρόνοι αναμονής. Τα εργαλεία κλινικής ιεράρχησης που εστιάζουν στη βελτίωση των αποτελεσμάτων υγείας μπορούν να βελτιώσουν τη διαδικασία παραπομπής και τη διαχείριση των λιστών αναμονής.

Στην έκθεση του ΟΟΣΑ, Νέα Ζηλανδία χρησιμοποιείται ως παράδειγμα χώρας που προσπάθησε να βελτιώσει την ιεράρχηση των ασθενών (αλλά σε συνδυασμό με την αύξηση της προσφοράς). Μετά τη μείωση του χρόνου αναμονής για εκλεκτική χειρουργική επέμβαση σε μέγιστο 4 μήνες το 2012, οι χρόνοι αναμονής έχουν μειωθεί για πολλές κοινές διαδικασίες και είναι πολύ κάτω από τους μέσους όρους του ΟΟΣΑ. Ο αντίκτυπος στην πρόσβαση στην περίθαλψη και τα αποτελέσματα υγείας Πολλά στοιχεία δείχνουν το γεγονός ότι οι μεγάλοι χρόνοι αναμονής μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις τόσο στην πρόσβαση στην περίθαλψη όσο και στην υγεία των ασθενών. Αυτό αφορά την αντιμετώπιση των λιστών αναμονής από την πλευρά της ζήτησης με τον περιορισμό των χρόνων αναμονής και την εφαρμογή πολιτικών ιεράρχησης προτεραιοτήτων.

Η κατάσταση των ασθενών μπορεί να επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια της αναμονής, ειδικά εάν η αναμονή παραταθεί ή ο ασθενής δεν έχει προτεραιότητα. Αν και η ανάγκη για αντικατάσταση ισχίου, για παράδειγμα, δεν είναι απειλητική για τη ζωή, η μακροχρόνια διαβίωση με μια τέτοια κατάσταση είναι εξουθενωτική και μπορεί να μειώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής του ασθενούς.

Εκτός από δυνητικά σοβαρές συνέπειες για τους ασθενείς και ως πηγή ανεκπλήρωτων αναγκών φροντίδας σε ορισμένες χώρες, οι μεγάλοι χρόνοι αναμονής μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε ανισότητες στην πρόσβαση. Στην ιδανική περίπτωση, η πρόσβαση στη φροντίδα θα πρέπει να βασίζεται στην ανάγκη και όχι στην ικανότητα πληρωμής.

Μερικοί ασθενείς θα έχουν αναπόφευκτα περισσότερες επιλογές από άλλους, και σε διεθνή βάση, υπάρχουν τεράστιες ανισότητες στην πρόσβαση ανάλογα με το πού ζει ο ασθενής. Για παράδειγμα, ο μέγιστος χρόνος αναμονής για μια επέμβαση καταρράκτη κυμαίνεται μεταξύ χωρών από ένα μήνα στη Δανία έως 1,5 χρόνο στην Εσθονία. Ακόμη και εντός μιας χώρας, μπορεί να υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της πρόσβασης σε αγροτικές και μητροπολιτικές περιοχές.

Είναι επίσης πιθανό η πανδημία του Covid-19 να έχει επηρεάσει πολύ διαφορετικά τα συστήματα υγείας σε διάφορες χώρες, αλλά χρειάζονται περισσότερα δεδομένα για να αναλυθεί αυτό. Τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθούν οι χρόνοι αναμονής στο ΗΒ; Αν και οι λίστες αναμονής του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι σημαντικά πίσω από τις περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το γεγονός είναι ότι οι λίστες αναμονής, και επομένως οι χρόνοι αναμονής, έχουν αυξηθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία. Είδαμε επίσης τον Covid-19 να επηρεάζει τους χρόνους αναμονής και οι ασθενείς που περιμένουν περισσότερες από 52 εβδομάδες για προαιρετική χειρουργική επέμβαση αντιπροσωπεύουν τώρα πάνω από 8% από τα συνολικά 4,7 εκατομμύρια άτομα που περιμένουν για χειρουργική επέμβαση.

Για να αντιμετωπιστεί αυτό, υπάρχει ανάγκη να επεκταθεί ουσιαστικά η χωρητικότητα – και να γίνει αυτό γρήγορα. Σε πολλά καταπιστεύματα του NHS, υπάρχει έλλειψη τόσο φυσικής ικανότητας όσο και προσωπικού για την αύξηση των επιπέδων δραστηριότητας. Ένας τρόπος για γρήγορη και αποτελεσματική αύξηση της χωρητικότητας είναι η χρήση ευέλικτης υποδομής υγειονομικής περίθαλψης, όπως κινητά ή αρθρωτά χειρουργεία.

ΕΝΑ προσωρινό θέατρο μπορεί να είναι σε ισχύ για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για την κάλυψη εργασιών για την επέκταση του υπάρχοντος τμήματος ή για μικρότερο χρονικό διάστημα για την ενίσχυση της δραστηριότητας και των λιστών αναμονής «blitz» που έχουν συσσωρευτεί με την πάροδο του χρόνου. Μια τέτοια λύση μπορεί να δημιουργηθεί ως μια αποκλειστική αυτόνομη μονάδα για χειρουργικές επεμβάσεις μεγάλου όγκου, με ελάχιστη επίδραση στους υπάρχοντες πόρους του νοσοκομείου. Μια σειρά ευέλικτων λύσεων, οι οποίες μπορούν να παρέχονται με καταρτισμένο και έμπειρο προσωπικό εάν απαιτείται, είναι διαθέσιμες από την Vanguard.

Άλλες στρατηγικές στοχεύουν στη βελτίωση του συντονισμού μεταξύ πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας περίθαλψης, η οποία μπορεί να προσφέρει καλύτερη ροή ασθενών και πολύτιμη εικόνα για ολόκληρη τη διαδρομή του ασθενούς και τους χρόνους αναμονής σε κάθε στάδιο του ταξιδιού. Η ευέλικτη υγειονομική περίθαλψη μπορεί να βοηθήσει και σε αυτό. για παράδειγμα, μια κινητή ή σπονδυλωτή κλινική μικροτραυματισμών μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα στο κύριο τμήμα A&E του νοσοκομείου για να βοηθήσει τους ασθενείς να κατευθύνονται στην καταλληλότερη οδό.

Αυτή τη στιγμή, η ζήτηση είναι χαμηλότερη από ό,τι προηγουμένως και υπάρχει ανησυχία ότι, μόλις πραγματοποιηθεί η συσσώρευση συσσωρεύσεων παραπομπών, οι λίστες αναμονής θα δουν μια απότομη περαιτέρω αύξηση, επομένως είναι τώρα η ώρα να δράσουμε. Σε τελική ανάλυση, η μείωση του χρόνου που πρέπει να περιμένουν οι άνθρωποι για πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας είναι απαραίτητη για τη βελτίωση της εμπειρίας των ασθενών - βασική προτεραιότητα στις περισσότερες χώρες.